Otavalo, deel 1, 19 april

Ja...daar ben ik alweer. Het stikt hier van de internetcafe s. Direct tegenover ons hotel in Otavalo. Op 6 uur `s avonds is het donker en dan onderneem je niet al teveel meer. Beetje onveilig he mam. En ja hoor ik pas op....tenminste voor zover dat kan. Een beetje geluk heb je gewoon nodig... denk aan mijn fototoestel op de weg. Weer een engel op mijn schouder verhaaltje. Vandaag mijn nieuwe fleeze(schrijf je dat trouwens zo?) laten liggen in een cafeetje. Het zou wat fris kunnen worden, dus daarom mee, maar los om mijn middel. Tijdens het koffie drinken even af gedaan en over de stoel gehangen. Onderweg naar een kratermeer(ja alweer een kratermeer, er zijn hier nogal wat vulkaanbergen he, en ja we hebben ook even gevraagd of er een op uitbarsten staat(denk aan IJsland), maar nee, de vulkanen hier zijn...dood of rustig)ontdek ik ineens dat mijn fleeze er niet is. K...! Heb ik weer. Fleeze is speciaal gekocht voor de inca trail...en die is nog lang niet. Nu gaan we hiken rondom het kratermeer en dat kan ook erg fris zijn. Dus heb fleeze nodig. Gelukkig heb ik ook mijn regenjack mee. Maar toch. De gids belt naar een kennis, die gaat kijken of mijn fleeze er nog hangt. En ja hoor, mijn mazzel is nog steeds niet op. Fleeze kan ik vanmiddag bij terugkomst weer ophalen. Tot zover het engeltje op mijn schouder verhaal voor vandaag.
Heb nu alle reacties op de laatste twee verslagen gelezen. Heerlijk. Moet er hardop bij lachen en kijk dan verschrikt om me heen. Maar gelukkig iedereen is druk met zijn/haar eigen verhaal.
Oef, strijkijzer dus toch uit. Dat ik dat ineens bedenk na al ruim een week weg te zijn. En ja ik heb mijn fluitje(gekregen van Jantje op mijn verjaardag, omdat ik nogal eens de weg kwijt raak en ik hiermee om hulp kan fluiten(of is het naar hulp kan fluiten ha ha)steeds bij me. Hangt aan mijn nieuw, klein rugtasje. Eh ja foto,s plaatsen is vooralsnog iets te moeilijk...ofwel ik heb steeds het snoertje niet mee(excuus 1), moet eerst de foto.s hier op de pc zetten en weet niet of dat wel slim is(excuus 2), Als ik de foto,s op de pc wil zetten hier moet ik dat doen met spaanse aanwijzingen en dat is wat problematisch, zacht uitgedrukt(excuus 3). Maar vandaag met Jan en Jonet overleg gehad. Zij doen het wel en het moet te doen zijn....dus wie weet doe ik dat binnenkort. Kan inderdaad maar tien foto`s plaatsen Jantje. Als me dat gelukt is koop ik inderdaad misschien wel ruimte voor 100 foto,s, wat jij dan even voor me moet doen Jantje, denk ik.... (excuus 4)..Nou ja het komt er vast nog wel van.
He collega`s, leuk dat jullie genieten van de verslagen. En ja ik dacht echt dat ga ik vast niet doen. Maar nu ik er eenmaal aan begonnen ben is het gewoon verslavend. Het geeft ook mij zelf meteen een goed verslag voor als ik terug ben. Kan ik mooi gebruiken bij de foto`s, waarvan ik dan vast denk wat was dat ook maar weer.
En wat is de kleur van je terras Coby? Heb je gewonnen met TREINTJE? Ja wat een toestand niet met die vulkaanuitbarsting. Mijn medereisgenoten zijn nog in Nederland. Dat is toch ook balen. Maar we hopen ze woensdag hier te zien of is er nog geen vliegverkeer mogelijk? Jouw schoonouders kunnen nu met de auto Sabiene, gelukkig maar, maar onze reisgenoten helaas niet. Van de twee meiden weten we dat ze nog in Nederland zijn. Van onze jongen(Jesper) is echter geen bericht. Blijkt zelf zijn vlucht te regelen. Heeft niet afgemeld en is ook niet hier op kantoor verschenen. Misschien lees je dit Jesper...de gids weet niet waar je bent. Waarschijnlijk kun je ook niet vliegen??? En ja Jantje nu jij de inbrekers naar mijn achterdeur hebt gelokt is Jan er die de deur heeft afgesloten.
En wat betreft het raam. Ja dat is gemeld bij de SUW. Maten zijn ook al opgemeten door de vader van Deborah. Het nieuwe raam wordt geplaatst als ik terugkom.

Vanmorgen dus.
Om half zeven wekker. Nog even weer wat reorganiseren in mijn tijdelijke rugtas voor de komende drie dagen. De grote koffer(is niet groter dan die van de anderen, maar.... wel veel zwaarder!!!) blijft in Quito. Kosten 3 $. je moet hier echt voor alles betalen. 5 $ voor het kluisje(is een plastic zakje met een bewijsje eraan geniet). Lever mijn eerste zak met wasgoed in. Per kilo 1,50$. Laat dat van mij precies 1 kilo zijn. Dat is gewassen en gestreken als ik terugkom. Fijn!!! Worden mijn blouses ook eens netjes....want strijken doe ik zelf zelden tot nooit, he collega,s! Alles vannacht weer opgeladen, ben blij met mijn twee(per ongeluk dubbel gekocht) Zuid-Amerika stekkers. Vannacht om drie uur nog even apparaten gewisseld. Was even een uurtje klaar wakker. Ontbijt voor 2,50 $. deze keer zonder ei, anders is het 3,50. Om acht uur vertrekken we met een busje van de reisorganisatie alhier en onze gids Freddy, 55 jaar oud, getrouwd met een Belgische en twee kinderen in de 20. Al snel stappen we over in een bus. Dan volgt een rit over o.a. de Pan America. Gaat van Noord-Amerika tot ver in Zuid-Amerika. Het is een tolweg. Dwars door het Andes gebergte. Wat een bergen, wat een klimmetjes omhoog en wat een dalen, diepe ravijnen. Geweldig mooi uitzicht. Na anderhalf uur genieten komen we aan in Otavalo. We lopen(op ons verzoek) naar het hotel. Moeten immers blijven trainen en in conditie blijven voor de incatrail. rugtas in de kamer, even omkleden en dan eerts even echte koffie drinken(vaak is het oploskoffie en wat slap).Daar laat ik dus mijn fleeze hangen. Dan gaan we met de bus, taxi, bus en ik weet het niet meer. In ieder geval wisselt het steeds, net als de prijs. We vertrekken bijv. met 10 dollar. Dan zijn we er en zegt de gids vervolgens als hij ons nog iets verder brengt, en dat is handiger moeten we een dollar meer betalen. Wij onwetend stemmen dan maar weer in. Dit overkwam ons nu al een paar keer. Niet dat het nou allemaal erg duur is, maar toch.... zeg dan meteen wat het gaat kosten... maar dat is blijkbaar onmogelijk. Net als de besteding van de dag. We kunnen dit, we kunnen dat, of we kunnen ook wel dat, we gaan morgen dit en daarna dat. Nee, dat is nu te laat of nee het regent nu..... Als we de gids vragen duidelijker te zijn, dat we graag willen weten waar we aan toe zijn maakt dit geen indruk op onze gids. Ach we zien wel, niet teveel plannen, komt zoals het komt. We laten het eerst maar zo. Jonet en ik schieten ervan in de slappe lach. Dat is immers ook maar beter dan je te gaan ergeren. Ondertussen beleven we toch weer heel wat. Bij het kratermeer aangekomen, zegt de gids dat we nog wel een stukje verder met de taxi kunnen, kost dan natuurlijk wel even weer wat extras maar dan hoeven we niet te stijgen bij het hiken maar alleen te dalen. Wij hebben genoeg van het steeds even bijbetalen en willen nu wandelen, en graag rondom het meer. Eeen tocht van vier uur, zoals we gisteren al hadden aangegeven. Ok. We gaan op pad. Na 5 minuten staan Jonet en ik al hevig te hijgen en gaat ons hart al als een razende tekeer. Effe rustig aan hoor. Dan weer verder. Poe dat stijgen is best zwaar. Voor de gids aanleiding om ons van ons plan af te houden. Nee, nee, we vonden het prachtig!. En dat is het ook. Diep beneden ons het meer(140m)en voor ons de heuvels die we over moeten. Veel groen. Rechts het diepe dal, waar de wolkslierten doorheen gaan, af en toe zie je er regen uitvallen). Dus door. Volgende Heuveltje. 100 stappen en even weer rusten. Het zweet loopt alweer tussen de borsten door! Even een foto, even een filmpje, mooie excuusjes om weer even te pauzeren. De gids vindt het na ruim een uur genoeg. Hij gaat niet verder. Tja... dan wij ook maar terug. We zijn nog niet op de helft en het gaat regenen. Het is al twaalf uur geweest en we hebben ook geen lunch mee. Allen verder is dus niet echt een optie. Ok. we gaan weer terug. Nu lekker dalen, dat gaat een stuk sneller, maar toch voorzichtig anders glijd je nog even sneller dan je wilt. Intussen vier keer ingesmeerd met zonnebrand, want bij mij hangen de vellen er overal bij. Doordat de zon bijna recht boven je staat is het erg verradelijk. vervolgens deet spuiten. Tijdens de sanitaire stop boven in de heuvels zijn de muskieten ineens erg actief. Terug bij het begin van de hike gaan we even wat eten in een restaurantje. Leuk uitzicht over het kratermeer. We kunnen ook nog met een boot op het meer als we willen. Is echter allemaal wat ongunstig doordat we maar met zijn drieên zijn. Nee, hoeven we niet, dus weer in een taxi. Dit is de auto van de beheerders van het restaurantje. In een enorme plensbui racen we de berg af naar beneden. De ruiten beslagen, wij zien niets... de chauffeur blijkbaar wel. De gids leest intussen in de krant dat er gisteren twee aardbevingen in Otavalo zijn geweest.....AAAhhhh. Ach kleintjes zegt hij. 4,2 en 4.1. Komen er nog meer vragen wij. Tja dat weet je nooit zegt de gids laconiek. Nou ja, maar hopen dat het engeltje op mijn schouder meegereisd is naar hier. W e doen nu een stadje aan waar veel winkels leerproducten verkopen. Het regent echter. Jullie kunnen hier even rond wandelen zegt Freddie. Over een uurtje gaan we dan verder met de bus. Oh, een uurtje in de regen rondwandelen? Maar dan wordt het droger en gaat Freddie met ons mee. Straatje op en dan weer straatje neer. Mijn lezers weten dat shoppen niet echt mijn ding is... dus.... Ik koop een broodje in een bakkerijtje. Dan terug met de bus. Fleeze halen en dan loop ik ineens een folkloristische optocht tegen het lijf in Otavalo. Echt gaaf voor ons ald toerist. Freddie zegt, och ja heeft met de school te maken. Hij neemt afscheid van ons voor vandaag. Ik geniet van de optocht, die door drie rijen dik mensen langs de kant wordt bekeken. Dan besluit ik de markten te bezoeken. Het gaat echter nu al snel weer regenen en steeds harder. Toch nog een paar mooie foto.s van groentekraampjes met mooi opgestapelde bloemkolen e.d. Terug naar het hotel voor mijn paraplu. Als ik dan weer op p'ad ga is het inmiddels donker. De warenmarkt is afgelopen. Dan maar even wat eten en een cap. natuurlijk. En dan nu even in het internet cafe....nou ja even... bijna alweer twee uur. Ga dan nu stoppen. Morgen om 9 uur op pad. Zoals Freddie vaag zei: we kunnen naar de waterval, we kunnen naar een indianenstam, we kunnen naar een weverij, we kunnen naar een muziekinstrumentenmakerij, we kunnen een eind gaan wandelen..... Ja wat het wordt..... we wachten maar af. Het is in ieder geval lekker avontuurlijk. Zeker het constant reizen met het openbaar vervoer en de taxi,s. Ga nu naar mijn hotelkamer, waar een lampje het doet. doei, groetjes allemaal.

NB. Al iets bekend over de operatie mam, wanneer word je weer razende roeland? Groetjes aan alle collega's en een knuffel voor de kindjes van groep 3/4. En hoe was je rapport Iris? Vast weer goed. Veel plezier met de visite in Zweden. Weet je dat ik overal kan skypen?? En oh ja, mijn mobiel doet het gewoon in Ecuador ...tenminste tot nu toe. Is de knie al weer wat beter? Sorry van het vroege smsje. Daarom is dit internetten zo fijn. Dat maakt geen geluid. Ook al is het nu vroeg in de ochtend bij jullie.


Nou doei.