Otavalo, deel 2, 20 april

Na het verlaten van het internetcafe, de straat over en naar het hotel. De deuren zijn dicht het hek ervoor gesloten. Ach Freddie zei: Daar is de bel, dan druk je daar op¨ Ok. dus timbre, en nog eens timbre, en nog eens timbre....krijg niet het idee dat de bel het doet. er is geen beweging. Dan rammelen aan het ijzeren hek, Hevig heen en weer schudden. Niks. nog eens timbre, timbre. Nu met de paraplu op de deur slaan! En ja hoor. daar is de beheerder. Hij had het meteen wel gehoord. maar moest van twee verdiepingen hoger komen.... Oh sorry mompel ik. Het hek gaat meteen weer achter me op slot en darna de houten deur. dan een trapje op en dan gaat er weer een ijzeren hek achter me dicht(op slot). Wel veilig...maar hoe kom je er ooit snel uit met brand....o.i.d. zeg ik. No problema, hij doet alles dan open begrijp ik. Maar als hem wat overkomt??? Ach niet verder over nadenken. Ik ga naar boven. Op mijn kamer blijken nu toch alle lampen het te doen. De tv heeft vele zenders, maar een engelse nieuwszender kan ik niet vinden. Dan maar wat muziek. Mijn gekochte aardbeien was ik en peuzel ik lekker op. Dan buig ik me over een nieuw soort puzzel. Arukone. Erg verslavend. Om kwart voor twaalf ga ik slapen. Dan schrik ik wakker. Een alarm gaat af. Een enorm lawaai. Ik het balkon op. Het is de winkel naast ons hotel. Het loeien is verschrikkelijk. Na 10 minuten komt er beveiliging o.i.d. op een brommer. Het alarm wordt afgezet. Vanmorgen hoorden we dat er wat vliegjes voor het alarm langs zijn gegaan, te scherp afgesteld. Dan val ik snel weer in slaap. Dan ineens weer een hoop kabaal. Wat is dat. Een omroeper schalt door de straten en het komt steeds dichterbij. Ook muziek, het lijkt wel een heel muziekkorps. Ik kijk op de klok. Half zes in de ochtend. Nu zijn ze hier in de straat. Wat een kabaal. Ik weer mijn bed uit en op het balkon. Een processie. Wel 40 mensen lopen achter een geluidswagen aan die van alles zegt, maar vooral veel AVE MARIA. Dan dragen ze iets groots met zich mee. Daar achter het muziekkorps. Tjonge wat een spektakel op de vroege ochtend. Oh ja, zegt Freddie dat is de komende negen dagen. Maar wel steeds door andere straten. Dus morgennacht geen last? Nou kan wel dichtbij langs komen. We zullen zien. Ik slaap toch nog even weer. Dan om zeven uur eruit. Onder de douche. Dus warme kraan opendraaien....alleen koud water. of zijn de kranen hier net andersom...en ja hoor nu wel warm water. Acht uur ontbijt. Een geklutst gebakken eitje, een banaan, een bolletje en wat boter en jam, daabij een glas vers fruit(stijf van het vruchtvlees, hetrietje blijft er rechtop in staan) en thee. Om kwart voor negen gaan we met Freddie de gids oppad. Hoe zal het zijn vandaag? Taxi in, bus in, bijbetalen enc. we laten ons verrassen zegt Jonet. We zien wel. We gaan wandelen zegt Freddie en dan even naar de waterval en dan zien we wel.... naar de weverij of muziekinstrumenten makerij of .... Eerst even over de locale groente en vleesmarkt? Ja graag zeggen wij. Nou dat is echt een belevenis hoor. In Turkije en alle andere landen onder de evenaar heb je ze ook, die overdekte markten met groente, vlees, specerijen... maar het blijft bijzonder. Een compleet varken geroosterd en wel kijkt je aan. Lammetjes gefild, maar verder in tact. Allerlei ingewanden. Groente heel mooi gestapeld. Vele zakken vol kleurige specerijen, bloemen, kleine kraampjes helemaal volgestouwd met allerlei artikelen. En je ziet veel van de bevolking. Vooral de vrouwen lopen nog in klederdracht. Wat zijn vooral de ouderen hier klein. En sommigen zo verschrommpeld. Soms aangrijpend en niet leuk. Even een brok wegslikken. Geef wat geld...bedanken ze enorm voor, kus op de hand en alle goeds van boven. Geen dank, dit is gewoon mensonwaarig, zo oud worden. Snel verder, veel meer valt er toch niet aan te doen. Het doet je eens te meer beseffen hoe wij het getroffen hebben door toevallig in Europa geboren te zijn. Dan verlaten we de markt en ggan het dorp uit, via trapjes en stijgende paadjes. Al snel weer hijgen en een hartslag van jewelste. gelukkig Jonet ook. De heren lijken er iets minder last van te hebben. Nou ja, wij wilden wandelen. Nou dat zullen we vandaag dan ook!!! Het uitzicht over de stad is wel mooi en wordt steeds mooier. We zien ons hotel. Althans dat ziet Jan. Ik heb weer eens geen idee, waar dat dan moet zijn. nadat ze met z´n drieën mij vertellen waar ik moet kijken en zoeken in de verte zie ik het ook.Nu weer verder. de gids vertelt regelmatig over de gewoontes, de klederdracht en andere interessante dingen. Van top tot teen ingesmeerd en een zonneklep op gan we steeds hoger. We verlaten de stad en komen nu door kleine dorpjes en verlaten paadjes. Heel leuk. We zien nu hoe de mensen op het platteland leven. Huizen van klei, kippen, biggen en honden om het huis. Zwarte blaarkoppen in de wei. Mais met daarom heen stokbonen op het land. we proeven diverse besjes en gele bramen. De agaves bloeien slechts een keer in een plantenleven, maar dit jaar bloeien ze allemaal(eens in de ... jaar) Ohhh???? De huizen zijn aan de straatkant dicht. Ze leven aan de achterkant. Vaak een plaatsje met dieren en waar gekookt en gewassen wordt. Weer valt het op hoe klein de mensen zijn. Uiteindelijk zijn er geen huizen meer. We lopen nu hoger op de heuvels. Puur natuur. Leuk hoor. We zien vogels en kevers. Dan komt de waterval in zicht. Even steil naar beneden via een modderig paadje. Ik doe daarom even mijn fototoestel en camera in de tas en de tas op de rug. Kan ik beter dalen. De anderen zijn al vooruit. Ja hoor Splitsing. Links of verder naar beneden. Ikbesluit links..... nou je begrijpt het al. Niemand te zien. Zover kunen ze toch niet vooruit zijn. Ik roep. Niks. Dan maar terug. En ja hoor, naar beneden dus. Prachtuige waterval. Wat een lawaai! Even verderop zien we de rivier onder ons. De plaatselijke bevolking is er de was aan het doen en wast ook zichzelf. We lopen nu al sinds negen uur en het is nu 13.00 uur. We gaan nu naar het huis van Mieke. Zij heeft een verhaal in het boekje Te gast in Ecuador. Ze is Nederlandse en woont hier al 24 jaar. Daar gaan we eten om 14.00 uur. Nou, we hebben nu ook wel trek hoor. Pannenkoek met bacon en nederlandse kaas en een heerlijke cap. Dan vervolgen we onze wandeling. Waarheen... we vragen maar niets, we zien het wel. Tot nu toe zijn we erg tevreden. lekker wandelen en buiten zijn en veel van de locale bevolking zien. Ineens staan we in een huis met allerlei geweven kleden. Ook krijgen we een kleine demonstratie. Leuk. Ik koop een klein armbandje. lekker kleurig. Dan muziekmakerij in. Daar krigen we te zien hoe ze een panfluit maken. Ook krijgen we een muziekvoorstelling met dans. Alles wordt opgenomen door de mensen daar voor de locale tv. Als ik even later een kleifluit koop moet ik er even op blazen en dat wordt ook opgenomen. Zie ik me straks zelf terug in een comercial op de ecuardoriaanse tv. ha ha. We slenteren nog wat verder. Eigenlijk is het wel genoeg. gelukkig vindt Freddie dat ook. Nu weer met het openbaar vervoer terug. Bus aanhouden en instappen. Geweldig om op deze manier te reizen en dat voor maar 18 dollarcent. terug in Otavalo even opfrissen. Want we hebben weer heel wat zweetdruppeltjes laten vallen. Zonnebrand gemixt met deet maakt het allemaal niet frisser. Ons uitzicht op de bergen laat ons ineens een regenboog zien en een kleine tornado(tenminste dat is het volgens Jan en Jonet). Van de aardbeving hebben we vandaag niets gemerkt, maar Mieke had het gisteren wel degelijk gevoeld. Nog even de stad in naar de klerenmarkt, maar het begin te regenen, dus schiet ik een internetcafe in. Even mail checken. Komt Jantje ineens online. Zomaar even chatten met het thuisfront. Weet ik even weer de stand van zaken. Dan weer op pad. het is weer droog. Ik eet in een klein cafeetje een hamburger normaal. Heerlijk. Maar of het goed valt moet nog blijken. Nu rommelt mijn maag een beetje, beetje borrelen. Ach ook niet te voorzichtig zijn zegt Freddie. Went je maag er sneller aan. Ok. Nog een cap en nog een cap. Steeds op een andere plekje. Koop aardbeien gedoopt in chocolade op een stokje. Een minizakje chips. Ach allemaal leuk en kost ... bijna niets. Nu dus even weer een verhaaltje achter laten. Ze gaan zo sluiten. (22.00 uur). morgen tot half twee eigen tijd. Dan terug met de bus naar Quito. Daar ontmoeten we onze andere drie reizigers. En dan.... de jungle in. Veel zandvliegen die gemeen prikken/bijten. Dat wordt dus flink smeren met deet. Spannend.

Doei, tot het volgende verslag.

Frederika