Cotacochi, 22,23,24,25 april

He, hotrouwe lezers. Daar ben ik dan weer. Terug in de bewoonde wereld. Terug in de wereld van vooruitgang. Terug uit het regenwoud van Equador. Terug in het internetcafe, maar nu in Banos. Een heel mooi plaatsje met 20.000 inwoners. Erg toeristisch, dus veel te doen, maar daarover later meer. Nu eerst even een terugblik naar de jungle. Allereerst nog even bedankt voor alle reacties. Dat is echt leuk hoor. Zo nu even mijn verslag erbij. want er gebeurt echt veel op een dag. Donderdag 22 april vertrekken we om 7 uur met de taxi. Twee gele taxi´s met een normale kofferbak. Oh, oh, mijn koffer is wel erg zwaar en vol. Met wat kunst en vliegwerk lukt het uiteindelijk toch om alle bagage mee te nemen. Wel even aandrukken en schuiven. Bij de bus terminal stappen we over op de bus naar Tena. De hoofdstadprovincie van Amazonas. Het is weer een mooie tocht door het Andes gebergte. Veel haarspeldbochten, flinke afdalingen en flink stijgen. Prachtige vergezichten met veel stroompjes en brede rivieren. Af en toe in de wolken. Overal waar de bus even stopt om passagiers in of uit te laten, stappen verkopers in. Zij rijden een stukje mee en proberen dan bijv. zakjes chips, ijs, broodjes, kip, varkensvlees, eieren, etc. je kan zo gek niet bedenken te verkopen. Heb je belangstelling dan neem je het aan op de heenweg door het gangpad. Wil je het echt dan betaal je als ze wer teruglopen door het gangpad of je levert het weer in. Dit laatste geldt natuurlijk niet voor etenswaren. Je kunt er ook zakjes met bananenchips kopen. De banaan is dan in de lengte doorgesneden in hele dunnen plakjes. Deze zijn gebakken net als chips met zout erop. Heerlijk. Het is erg warm, benauwd en klam. In Tena moeten we uitstappen. Eeen pauze van een uurtje. Alle bagage weer uit de bus. Dan met alles achter de gids aan, die niet verttelt wat er gaat gebeuren. Wij sjouwen achter hem aan, in de vreselijke benauwde, klamme warmte. Ik dus met een veel te zware rugzak en een nog zwaardere , te volle koffer. Zwetend stoppen we na 4 minuten op bijna dezelfde plek. Daar stallen we onze bagage even tot we met de volgende bus verder gaan naar Cotacochi. Ik duik het eerste het beste eettentje binnen. Bestel een kippenpoot met friet en een sinaasappelsap. Maar hopen dat dit goed valt. Blijft altijd de vraag bij zulke tentjes. Dan het laatste stukje met de bus. Even schrik ik. Mijn koffer is weg? Dan roepen mijn medepasagiers vanuit de bus. Je koffer is al binnen, nu jij nog. We wachten nog ruim tien minuten in een snikhete en stampvolle bus. We reizen namelijk steeds met het openbaar vervoer en dus met de locale bevolking. Erg leuk, maar ook met alle ongemakken. Bijv. geen airco en overvol. Ik schiet nog een paar leuke plaatjes vanuit de bus van verkopers en mensen in klederdracht en andere tafereeltjes. Dan het laatste stukje naar de jungle. De lodge Cotacochi. Met ons hele hebben en houden naar de receptie. Dat gaat via een pad met losse stenen. Daarover rollen de wielen van de koffer wel, maar niet echt gemakkelijk. Daarna via een lange trap naar beneden. Puf, puf, in de klamme hitte. Kletsnat van het zwet op de plaats van bestemming om drie uur in de middag. Afgereisd! Wij zijn de enige gasten. Het park ligt aan de rivier, die je duidelijk hoort, maar nauwelijks ziet vanuit de lodge. De lodge is compleet uit hout en bamboe opgebouwd. Op palen. De ramen zijn allen voorzien van gaas(geenglas). Het stikt er van de zandvlooien, dus deten de hele dag door. Ik ga meteen onder de douche. Dirct daarna ben ik alwer nat van het zwet. Ga het terrein verkennen. Nou, dat stelt niet veel voor. op twee plekken kan je bij de rivier komen, maar daar kan je niet alleen gaan zwemmen, te veel stroming. Er is ook geen zitplekje. Loop alle anwezige paadjes af en maak foto´s van de verschillende bomen en planten, zoals de cacaouboom, de wandelende boom etc. en van wat kleine diertjes, zoals twee grappige spinnen, vlinders(blauwe) een kikkertje en mieren(grote). Mijn mp 3 kan ik er gelukkig laten laden op de pc van het kantoor. De telefoon aan een centraal laadpunt. In de lodge heb je namelijk geen stroom. Ga vervolgens op mijn veranda zitten met twe heerlijke stoelen en wacht tot het 7 uur wordt. Beetje lezen. Veel meer lijkt hier niet te doen. Dat wordt wat denk ik. Om zes uur is het donker. Overal hangen olielampen en er staan er twee op de veranda. Voor de rest moet je het doen met je zaklantaarn of hoofdlampje. Nou je ziet dan we wat, maar iets zoeken in je koffer valt niet echt mee met zo weinig licht. Zelf koffie maken met mijn dompelaar lukt ook niet zonder stroom. Het hoofdlampje is trouwens wel erg praktisch bij het lezen van een boek. Om half 8 is het diner. Heerlijk. Koffie en thee is inclusief en staat klaar vanaf vijf uur. We kletsen nog wat na. Om half tien heeft iedereen het wel gehad. de warmte en de lange reis eisen hun tol. Om tien uur slaap ik onder alleen een laken. Alles voelt vochtig aan. Oh ja, bij aankomst een dikke spin in mijn kamer. Na terugkomst van het eten is de spin verdwenen.... Het kluisje in de kamer even proberen. Alles erin, code , deur dicht. nogmaals code. Nee, hoor wat ik ook probeer, het kluisje blijft dicht. Op de laatste dag opent het personeel het kluisje weer voor me. Alles dus veilig opgeborgen gehad, ook voor mezelf.
De volgende dag om 8 uur aan het ontbijt. Een grote vogelspin, tarantula ligt ons op te wachten. Stoer laat ik het best op mijn hand zetten voor de foto. Speciaal voor Sabiene. We gaan vandaag met een 12 persoons gemotoriseerde kano over de Napo rivier naar het opvaghuis voor dieren. Een lange, mooie toch. Wind door de haren. Beide oevers vol regenwoud. Af en toe zien we een ijsvogel of een mooie vlinder. Of gewoon een....vogel. Het varen is heerlijk. Het opvangcentrum is grappig. Ze houden er dieren die niet meer terug de natuur in kunnen. We krijgen een rondleiding en zien apen, papagaaien, krokodillen etc. maar allemaal in een kooi. Niet al te spectaculair dus. Warm is het, erg warm, echt kletsnat van het zweet. De vrijwilligsters komen overal vandaan. Veel uit Europa. Dan gaan we weer met de boot. Heerlijk even weer frisse wind. Dan stopen we voor de lunch langs de rivier. geweldig. de bankjes uit de boot op de oever. Wij krijgen een min of meer warme maaltijd voorgeschoteld dat ze in warmhoudbakken hebben meegenomen. Inclusief drinken. Erg leuk. Dan kan er gezwommen worden in de rivier. De rest vindt het wel goed. Maar ik ga. Fris, maar lekker. Wel veel stroming en natuurlijk veel keien. De kleren weer aan over de natte bikini. Dan weer een tocht over het water. dan stoppen we bij goudzoekers. hadden we al veel langs de rivier bezig gezien. Nu krijgen we een demonstratie,. erg zwaar werk. Enja hoor na een vijftal minuten heeft ze een aantal schilfertjes goud uit de rivierklei gezeefd. Dan gaan we het dorpje in en krijgen daar vervolgens uitkeg over het maken van keramiek, het maken van een lokale drank en het schieten van pijlen door een erg lange buis. Dat laatste mogen we ook zelf even proberen. het is allemaal erg grappig. Dan terug lopen naar de lodge. Daar is het haardvuur al aangestoken bij aankomst. Alsof het koud is!!! Maar wel gezellig. Het diner is weer heerlijk en uitgebreid. Om tien uur lig ik alweer in bed. Vol met indrukken en vermoeid door de hitte en vochtigheid. De tweede dag in Cottacochi. Het heeft de gehele nact geregend. Ben er nog uit geweest om te kijken. het onweerde ook. Een paar weken geleden hadden ze hier de overstromingen en is er veel vernield langs de rivieroever. Nu is de rivier echter nog ver weg. Eindelijk heb ik de moed om te gaan rennen. Om 7 uur eruit en om kwart over zeven sta ik op de weg. 8 minuten heuvel op 7 minuten weer terug. 15 minuten in totaal. het valt me best mee. Mer tijd is er niet want om acht uur is er weer het ontbijt. ja, uitslapen is er op deze vakantie voorlopig niet bij. Na een douche, schuif ik aan, vreselijk zwetend. dat blijft de gehele dag zo. Ik loop gewoonweg leeg. Stralen langs mijn rug, buik, benen en hoofd. Niet te geloven. We vertrekken om 9 uur. Eerst moeten we laarzen aan. Daarom lange broek en sokken. We gaan vandaag naar de waterval en tuben. De zwembanden gaan mee in de kano. met het zwemvest aan in de boot(moet altijd) gaan we op pad met de kano. Al snel aan wal. Nu glibberend over keien omhoog. We wandelen door de jungle en krijgen uitleg over cacoubonen(en proeven die), enge mieren, giftige planten, bekijken een vogelspinhol, maken een foto van een kikker die net een droog blad lijkt, een miljoenpoot. Intussen zweet ik enorm. Ik heb letterlijk geen droge draad meer aan me. Mijn fototoestel en videocamera glibberen in mijn handen. Mijn fototoestel geeft het dan ineens op. Hopenlijk door de vocht, want dat zal dan morgen weer over moeten zijn. Tot op heden zit er echter nog geen beweging weer in. Ik reken dus vanaf nu op de foto´s van de anderen. Dan komen we in de buurt van de waterval. De kleren uit zegt de gids. gelukkig heb ik mijn zwempak eronder aan. (mijn handdoek ligt nog op de boot, want de gids had niet vertelt dat de waterval aansluitend de wandeling zou worden bezocht). Mijn wateschoenen liggen nog in de boot, zeg ik. Geeft niets. Gewoon de laarzen aan.!! Ok. Wij in badpak en met laarzen achter de gids aan. Glibberend over rotsen, dels door de rivier, door sterke stroming. Geweldig avontuurlijk. Komen we uiteindelijk bij de waterval aan. Nu eronder. Het water klettert werkelijk keihard op onze schouders en rug en hoofd. Maar oh wat een geweldig gevoel is dit. Onze laarzen staan allang vol met water. Even je been naar achteren en je laars weer leeg laten lopen, demonstreert de gids. We hebben veel lol en genieten allemaal. Geweldige ervaring. Dan glibberen we weer terug. Daar trekken we de kleren weer over onze natte badgoed aan.. De sokken weer in de natte laarzen. wezien er echt niet meer uit. Glibberend gaan we weer terug. Bah, wat zien we eruit, maar wat was het leuk. Al snel ben ik ook weer nat van het zweet. Als we terug bij de boot zijn staat het tuben nog op het programma. Dat is in een grote band de rivier afdrijven tot onze lodge. Heo en wat...ach onze gids laat ons vak ervaren, dus veel uitleg krijgen we niet. Jonet stapt in, valt eruit, ze helpen haar in de band en daar gaat ze. nu ik. Ik in de rivier in de band. nu een been erover, dan de andere......oeps uit balans over de kop en eruit. De stroom trekt hard aan de band. Mijn andere hand houdt de boot vast, zodat ik niet mee ga in de stroom. Dat lukt me niet alleen. de mensen in de boot helpen gelukkig. Dan ga ik. Eerst rustig. Dan teveel naar rechts. Oeps ik wil niet naar de stenige kant!!!.. Omdraaien en peddelen roept de gids. Ja, ja, dat is gemakkelijk gezegd. Toch lukt dit na een tijdje steeds beter. Samen met een Oostenrijker en de gids gaan we goed. de rest blijft wat achter. de kano blijft bij ze. Het is echt geweldig om te doen. Door een kleine stroomversnelling. En dan... naar rechts, naar rechts. het lukt mij en ik stap bij de lodge op de oever. jan lukt het niet en verdwijnt uit beeld. Horen hem even later roepen. Hij hangt iets verder aan een tak. Hij wordt daar na uitgebreid gefilmd en gefotografeerd te zijn bevrijd. De anderen worden opgepikt door de boot. Terug worden ewe verrast op zoute koekjes en drinken. het was een geweldige ochtend. Nu snel douchen en dan aan de lunch. ´s middag s nog naar de vlindertuin, maar niet echt spectaculair. ´s Avonds weer een goed diner na voor dat het donker werd de koofer ingepakt te hebben, want dat lukt echt niet bij een olielampje. Zo mensen eerst tot zover. het is hier nu alweer twaalf uur. Morgen alles over de reis naar Banos.