Lima, woensdag 12 mei 2010

WOENSDAG 12 mei 2010

Gisteren nog een sms van Jantje dat ze op bezoek zijn bij mam en dat alles heel goed lijkt. Morgen(vandaag dus) gaat ze weer naar huis. Die informatie is fijn hoor Jantje! Wakker met een zakje crackers en een koffie. Nog een uurtje en dan zijn we bij de bus terminal in Lima. Dan het laatste stukje naar het hotel weer met twee taxi´s. Eevn tijd om ons op te knappen en dan weer met een taxi naar het historische centrum van Lima. Onze gids gaat ons rondleiden. Is immers goedkoper zegt hij. Wel moeten we de taxi betalen. Bij aankomst gaan wij even koffie drinken bij Stardust o.i.d. Is heel bekend vanwege de goede koffie over de hele wereld...oh...ik heb er nog nooit van gehoord. De gids gaat hier even naar het kantoor. Daarna lopen we rondje en dan stoppen we bij het presidentiele paleis om daar de wisseling van de wacht te zien. Dit gaat gepaard met veel fanfare muziek... maar niet al te zuiver in mijn beleving. Het is intussen erg warm. De zon pal boven ons. Daarna gaan we samen lunchen. Er is een stadstour mogelijk naar een uitzichtspunt. Dat lijkt mij beter dan dat geslenter achter de gids aan. We besluiten ieder onze weg tegaan en om vier uur weer samen terug te keren met de taxi. jesper en ik willen wel met zo´n busje. Echter die gaan pas echt als ze 20 klanten hebben. En wij zijn pas de eersten. Na een kwartier(nu zijn er zes mensen) vindt J. het wel genoeg en gaat verder het centrum bekijken. Ik doe hetzelfde, maar kijk met regelmaat even weer of het busje volraakt. Bel intussen even met mam, die weer thuis is uit het ziekenhuis.Ga een bank in en wissel wat euro´s. Eeen lange rij. Ik zucht wat. Daar komt de wacht. Wat wilt U?. Oh kom maar mee en ik wordt aan een ander loket meteen geholpen. Om drie uur is het busje gevuld met ruim 20 mensen. We gaan vertrekken. Instappen signorita. Maar helaas de rit duurt plm een uur en we hebben om vier uur afgesproken. Dus dat gaat niet meer lukken. Over een aantal weken ben ik nog eens twee dagen in Lima... moet het dan maar. Dan slenter ik nog wat door de stad. ook hier veel houtenerkers hangend aan de buitenmuren met mooi houtsnijwerk. Dan kaartjes kopen en postzegels. In Ecuador waren de postzegels iets van 2 euro. Hier 5,50 sol is ook nog ruim een euro. Dus als je een kaart van mij krijgt ben je wel uitverkoren hoor. De kaarten zijn intussen geschreven, maar nog niet gepost. Drink weer eens een lekkere cap op een terrasje. Dan met de taxi samen terug. Wij zitten in de wijk Mira Floris o.i.d. Dat is aan de kust met zicht op de Stille Oceaan. De kust is hier rotsachtig(kliffen). Vanaf hier kun je para gliden!!!!... en dat wil ik al heel lang graag een keer doen. Dus bij aankomst meteen naar het park. Alle reisgenoten gaan er ook heen. Ik kan nog de lucht in zegt de man. De gids krijgt het fototoestel in de handen geduwd en J. de videocamera. Pas betalen als je de lucht in bent geweest. Is het ook gevaarlijk? Nee, hoor.... gaat altijd goed. De wind is echter nu even verkeerd, dus wachten. Ze laten steeds een roofvogel rondjes vliegen om de windrichting goed te kunnen vast stellen en ook de hoeveelheid wind. Er is nog eentje voor me. Maar de wind moet eerst weer goed zijn. Het is een duo vlucht. Intussen krijg ik het pak aan en een helm op. Gaat het echt nooit mis, en wat moet je doen bij het opstijgen en bij de landing? Het gaat allemaal heel vanzelf en rustig ook de landing in het ergste geval kan je niet meer hier landen en ga je benden landen op het strand..... alleen in het ergste geval. Dan moet je met een taxi terug komen... Oh... Ja en dan gaat de man voor mij. Heel gemakkelijk de lucht in. Dan ik. Voor ik het weet hang ik al boven de drukke verkeersweg en boven de zee. Geweldig!!! Echt. Ik slaak mijn welbekende kreten. De cameraploeg is volop in actie. Jeetje. Dan zie ik de andere terugkomen. We zwaaien. We gaan een paar keer heen en terug. Dat draaien is ook niet echt eng. Je voelt hoe de man stuurt. We praten over de risico´s en of er ooit wel eens wat misgaat. Hij zegt dat hij in contact staat met de anderen en als de wind gaat liggen we op het strand gaan landen. Meteen komt er een berichtje binnen. Nee he...het zal toch niet. We gaan landen zegt hij. We gaan terug naar de plek waar we opgestegen waren. Maar helaas de landing lukt niet. We gaan erover en verder. Draaien en nu langzaam zakken. Nee, he heb ik weer. Niks aan de hand zegt de man. We go to the beach.....in het ergste geval landt je op het strand.... En ja hoor dat heb ik weer. Geen probleem hoor. Gaat erg smooth. Ok. Nog twee keer heen en weer en steeds lager. Knal ik tegen die rotswand aan? Maar natuurlijk nioet. De landing gaat heel rustig. Stand up zegt hij...maar dat breng ik niet direct in de praktijk en lig op mijn knieën. Mar het is al goed. De parachute ligt al mooi achter ons. en ik wordt los gekoppeld. Daar staan we dan op het strand. Ze komen ons wel halen, zegt hij. het contact lukt niet. Na een tijdje lopen we naar de weg om toch maar een taxi aan te houden. Dan komt net iemand van de organisatie ons ophalen. Een grote zwarte four wheel. Het ritje terug is dan minstens zo´n eng avontuur. Keihard, met gierende banden, slippend en keiharde muziek. slingerend weer naar boven. Daar is de groep al gerustgesteld. Dat ik op het strand ben geland. Ik zit vol adrenaline. Gaaf was het echt gaaf. Nu nog een keer in de bergen van Oostenrijk. We gaan nu samen in de stad eten. Pizza...was al weer een poosje geleden. We kkrijgen een gratis drankje, pisco sour. Ook iets speciaals van hier. Bij terugkomst ga ik nog even internetten in het hotel. Om half tien moet de receptionisat echter zelf achter het internet. Dan ga ik mijn koffer uitpakken en alle overbodige spullen eruit halen. Die laat ik dan achter, want ik kom hier immers nog weer. Om half twaalf is dat klaar. Nu gauw slapen, want om half drie moet ik er alweer uit!!!! We vertrekken namelijk om drie uur vannacht. Dat is nog maar twee uurtjes!!! Gelukkig val ik direct in slaap.