Huancharco, slot 11 mei

DINSDAG 11 MEI 2010

Om drie uur midden in de nacht wordt ik wakker. Heb pijn aan mijn schouder. Draai wat, maar het is echt vervelend. Wordt mam op dit moment geopereerd? Het is daar tien uur in de ochtend. Zou ik dat voelen??? na een uurtje gaat het weer weg en val ik weer in slaap. Om zes uur krijg ik een sms.je Vast Lies die vertelt dat alles goed is gegaan. Ik slaap verder en lees het om half acht. Gelukkig, mam heeft alweer praatjes. Om half acht is mijn slaap op en om acht uur zit ik aanhet ontbijt in het hotel. Zoals altijd keuze uit continental = 2 broodjes met jam en boter koffie of thee en een vruchtendrank, of americano dat is met twee eieren erbij. Soms kan je met kaas of ham. vandaag Continental. Vandaag een rustig dagje. Lekker bij het zwembad zonnen...tot nu toe nauwelijks gelukt. Dat uurtje gisteren heeft nauwelijks zoden aan de dijk gelegd. Om negen uur!!!! lig ik kant en klaar met voldoende leesvoer op het zonnebed, pal in de zon. De reiswekker op een half uur. Dan is het tijd om te draaien. Ok. half uur voor, half uur achter. Effe kijken...och nog niets noemenswaardigs te zien. Nog eens half uur voor en half uur achter. Zonder insmeren...beetje dom. Nu de koffer inpakken en buiten zetten. We moeten de kamer namelijk om twaalf uur verlaten. Daarna weer de zon in. Smeer nu even de armen, gezicht en nek in. De rest kan nog wel... denk ik. Nog weer een uur voor en een uur achter. Dan zegt J. Je bent nu wel rood hoor!!! Ok. direct uit de zon...maar het kwaad is al geschiedt. Pas vandaag(vrijdag) kan ik weer rustig mijn rug tegen de rugleuning zetten. Daarom ook vandaag even niet in de zon. Dus achter het internet. Verder met het verslag. Ga nu naar het strand. Er zijn kleine rieten bootjes waarmee de vissers de zee opgaan om hun netten uit te zetten en weer binnen te halen. Eens per drie maanden maken ze weer een nieuwe. Volgens de gids kun je daarmee de zee op voor 10 sol. Nou dat wil ik natuurlijk wel. Met een lekkere banaan bij een kraampje in de maag ga ik het strand op. Ik zie net een gast uitstappen. Zij is erg nat geworden. Maar zegt ze het is heel gaaf. Ze heeft 10 sol betaald. Ik heb mijn bikini nog aan en droog ondergoed mee en een handdoek, dus goed voorbereid. Ik mag mee voor 5 sol. Mijn tas met camera en fototoestel stal ik bij een familie die ook op het strand zit. Ze spreken alleen Spaans, maar ze passen wel even op hoor...geen probleem. Het lijkt me goed en vrag dan of ze foto´s willen maken. Oh ja hoor..de oudste dochter gaat dat doen. Eerst zet ik hun nog even op de foto. Nu wordt de gehele familie aan me voorgesteld. oma, moeder, twee dochters en kennissen. Ze komen van Quito en zijn hier ook als toerist. grappig zo´n gesprek zonder dat je echt met elkaar kunt praten. Ik ga de boot in. Letterlijk!! Met de rug tegen de rug van de visser en met de benen languit. Het gezicht naar achteren gericht. Met een grote golf worden we afgeduwd en ...ik ben nat. Ik slaak mijn gebruikelijke kreten. Het is weer erg gaaf. De visser peddelt als een gek. Af en toe omhoog en weer naar beneden door de golven. Hij gaat tot het einde van de pier. Deze staat vol mensen. Mijn kreten doen hun opkijken. terug gaat rustig. Dan bijna bij het strand. Een grote golf brengt de boot op het strand en slaat flink over me heen. Moet ik uitstappen, prbeer ik te vragen? Een volgende golf slaat over heen. voel mijn zonnebril van mijn hoofd afglijden. Weg!!! Ik kijk nog even in de zee, brengen de golven de zonnebril nog terug?? Nee, dus. Dat is dan zonnebril drie!!!! Nu terug naar de familie. Er zijn heel wat foto´s gemaakt...gelukkig ze zijn niet met mijn spullen ervandoor gegaan. Kleedt me om met mijn omslag doek om. Wel eeen gedoe, maar het lukt. Dan koop ik direct maar weer een nieuwe zonnebril.... ben benieuwd hoe lang ik deze zal hebben. Dan neem ik afscheid van de familie... dan vragen ze iets over foto´s o.i.d. ik begrijp het niet...maar dan bedenk ik me dat het meisje misschien ook wel graag zo´n boottochtje wil maken. Dat is een schot in de roos. Heel graag. Het mag vanm de moeder. En voor weer 5 sol gaat zij het zelfde avontuur aan. Leuk. Dan weer op pad. Want ik wil nog naar Trujillo. Een stad met een historisch centrum. Je kunt er met de locale bus heen voor 1,50 sol. Meteen komt er een bus langs en ik spring erin. Heb gezegd dat ik naar Plaza des Armes wil. Hij knikt begrijpend... Ok ik wacht af. Na tien minuten mis ik ineens mijn tas met badgoed enm handdoek...nee he..het zal toch niet.. Ik ga zoekend staan., want ik was van plaats gewisseld om aan de zeekant te kunnen zitten. Ik zoek onder de bank. Dan zegt een vrouw vier stoelen voor me of ik deze tas zoek en ze houdt mijn zwemtas omhoog. Ja dus. Gelukkig weer terug. Na ongeveer een half uur zijn we in de stad. Moet ik er al uit? Het lijkt dat de conducteur schrikt. Meteen eruit en zegt welke kant ik op moet. Schijn dicht in de buurt te zijn. Ik ga op pad. Koop eten voor morgen onderweg. Heerlijke yoghurt en plakjes Edam kaas met bolletjes. Twee mueslirepen voor een sol. Heb immers sinds het ontbijt nog niet weer gegeten. Na twee keer vragen kom ik inderdaad in het centrum. Een groot plein met veel historische gebouwen er rondom. Veel met hangende erkers van prachtig bewerkt hout. Ik loop nu een straatje verder...maar ga dan weer rechts en weer rechts. Kom ik weer op het plein uit. Het is hier heel erg druk en het voelt daarom wat onveilig. En ik wil echt niet verdwalen. Na nog twee rondjes te hebben gewandeld merk ik dat het gaat schemeren. Is het al zo laat. Ja half zeven...dus nioet meer hier eten zoals ik eerst van plan was..maar de bus zoeken en terugkeren. Dan daar maar eten. Maar dat bus zoeken is makkelijker gezegd dan gedaan. Ik vraag en wordt naar links gestuurd. Ik vraag weer en nu naar rechts, ik vraag weer en nu naar links en dan naar rechts. Ik blijf het plein in de gaten houden...maar geen bussen. Dan vraag ik het aan de verkeerspolitie. Met de aanwijzingen van de eerste kom ik niet ver. Bij de tweede, laat ik het op een briefje schrijven. Dan kom ik eindelijk op het goede kruispunt. Hier racen vele bussen langs. het is er razend druuk. De stoplichten werken, maar daarnaast staan verkeersagenten als een dolle te fluiten en te zwaaien dat het verkeer vooral door moet gaan. Nu begrijp ik de A van de vorige agent op mijn briefje. De bussen hebben verschillende letters. Maar ik zie veel B en C ... maar geen A. Weer schiet ik een verkeersagente aan. Laat haar het briefje zien. Ze begrijpt het. Ze zal een bus latebn stoppen. Na tien minuten de eerste.. maar is vol en neemt me niet mee. De agente wordt afgewisseld maar geeft de opdracht door aan haar vervanger. Na tien minutebn zit ik dan in de bus. Het is nu allang donker en half acht. Gelukkig herken ik al gauw de route...het is de goede bus...toch allemaal even weer spannend. Mijn horloge van 5 euro gekocht bij minuut in Groningen staat stil. Ik heb nog met name gevraagd of deze minimaal drie maanden zou blijven werken. Ja hoor zei ze en deed er daarom voor de zekerheid een nieuw batterijtje in. Kreeg zelfs een garantie bewijs. Daar heb ik nu natuurlijk niets aan. Gelukkig doet mijn mobiel het nog en mijn reiswekker, dus ik heb nog steeds tijd. En nu net op tijd terug. Ik wordt ergens uitgezet vlak bij het hotel. De conducteur zegt even de straat uitlopen en dan naar links. En dat klopt. Het is acht uur en ik ga naar rechts om toch nog gauw even wat te eten. Heb nu intussen wel weer reuze trek. Net als ik besteld heb verschijnt de gids. De taxi naar de nachtbus vertrekt niet om half tien maar om negen uur. Pff. mazzel dat ik terug ben en hij me hier treft, want ik wilde ook nog gaan internetten. Ik eet weer beef en weer een halve maaltijd tussen de tanden en kiezen... brrr. En steeds frietjes erbij...dus de verloren kilo´s door het lopen zijn er vast en zeker allang weer bij. Om half negen terug in het hotel. Nu even snel een beetje wassen en omkleden en snel de taxi in. Bij de bus terminal altijd even wachten. Ik loop even naar buiten. Meteen staan er wel tien taxichauffeurs, allemaal hopen ze je ergens heen te kunnen brengen. Maar ik heb niks nodig. De een na de ander krijgt nu een klant. Krijgen jullie nooit ruzie? vraag ik en doe boksbewegingen. Ze schudden nee. en zeggen amigo´s. Dat lijkt inderdaad waar te zijn. Dan gaan wij onze nachtbus in. Die is verbazend lux. Grote stoelen met dikke kussens, een uitklapbaar voetenbankje en de stoel wil bijna helemaal plat. Ik heb een stoel alleen. Een deken en een kussen liggen klaar. (mijn opblaaskussen is dus niet nodig, had ik wel voor de zekerheid in mijn handbagage gedaan.) We krijgen direct na het vertrek een snack aangeboden(licht ontbijtje) met koffie door een stewardes. Er wordt een film gestart. Drink nu INCA COLA. Een gele limonade, dat smaakt naar kauwgomballen. Wordt hier veel gedronken. Nu merk ik dat ik toch wel erg verbrand ben op mijn rug. Dus voorzichtig tegen de rugleuning en niet teveel bewegen. Al snel val ik in slaap en word pas weer wakker als de stewardes weer rondgaat in de ochtend.