Donderdag 13 mei, vervolg Baltaser islands, Ica

Dus na lang wachten(12 uur) zitten we dus eindelijk op de speedboot. We zijn om 3 uur ´s nachts al vertrokken. Hotsend en botsend en sommigen al gauw aardig nat. Gelukkig had de gids ons gewaarschuwd, dus de video en het fototoestel veilig onder het regenjack. Na een half uur zijn we bij de rotseilanden. Niet bewoond, behalve door dieren dan. We zien wer veel zeeleeuwen(maar minder dan op de Galapagos. We zien veel, heel veel pelikanen bij elkaar. Heel veel meeuwen met rose poten en rode snavel. Heel veel pinguins, veel meer dan op de Galapagos. De rotsen zelf zijn ook heel mooi, met vele doorkijkjes. De golven slaan er hard tegenaan. Enorm hoogteverschil. Veel Jan van Genten, maar nit met blauwe voeten, want die zijn alleen op de Galapagos(epidemic = komen alleen daar voor). We varen hier een uurtje rond. Heel rustig. Prachtig vond ik het!!! Dan weer met grote snelheid terug. Zo mogelijk klappen we nog harder op de golven. Nu wordt iedereen wel enigszins nat. Vlak voor de haven valt de boot ineens stil. Wat is er aan de hand? Bestuurder en hulp kijken achterop de boot. Dan wordt er gebeld. Even later komt er een andere speedboot aan met.....een tankje benzine o.i.d. Ja, en dan kunnen wij ook de haven in. Ik vond het het wachten meer dan de moeite waard. Nu moeten we echter zelf een taxi zien te regelen(nou ja zelf de gids dus, maar die had dat andere vervoer al geregeld maar moet nu ter plekke iets nieuws regelen.) We passen met ons zevenen steeds net in twee taxi´s, alleen de bagage is dan nog wel eens een probleem. Want al die zeven mensen hebben een rugzak mee en sommigen een zware tas(ahum). En de taxi´s zijn hier vaak klein, met kleine kofferbakken. Maar het lukt de gids na enige tijd en wat onderhandelen over de prijs en dan weer met de groep(want wij moeten dit nu zelf betalen, omdat wij wilden blijven) om twee taxi´s te regelen. Die brengen ons naar de weg waar de locale bus langskomt die ons dan weer verder naar Ica moet brengen. Normaal hebben we daar gereserveerde plaatsen in, maar die hebben we immers laten lopen, dus nu wachten of we mee kunnen. De taxi´s wachtten tot de bus ons meeneemt. De eerste bus....stopt niet. De tweede bus.....neemt ons niet mee. De derde bus(half uur later) ja hoor. Om half vijf(veel later dan verwacht) zijn we in Ica. Vier van ons wilden hier zandborden. Dat duurt ruim twee uur. Zou eigenlijk al om vier genmoeten hebben. De andere drie zien er daarom van af. We zijn ook al sinds drie uur in de nacht onderweg. Maar ik heb het in mijn hoofd gezet en volgens de gids is dit de enige plek waar het kan. Snel de koffer naar de kamer, hup weer naar buiten, rennen. De buggy´s staan al klaar te ronken. Ik kan nog net in een buggy met allemaal Fransen. Ik spring erin. Riem over de schouders en voor ik het weet zijn we onderweg. Tas met fototoestel en video tussen mijn benen. De handen stevig om de riemen over mijn schouder. De zonnebrand heeft dat liever.... Binnen 10 seconden rijden we de zandheuvel op. Met een enorm lawaai en een enorme snelheid. Ik vlieg zeker 30 cm omhoog van de zitting en dat steeds maar weer. Schudt naar rechts en naar links en weer omhoog. Mijn god waar ben ik aan begonnen. Hoort dit ook bij zandborden?? Het gaat echter nog ruiger. Met een rotvaart en veellawaai naar de top van de zandheuvel en dan in eenkeer erover heen en met een vrije val weer naar beneden. Nou dan zit je maag zo ongeveer in je keel. Bochtje rechts, bochtje links en de volgende heuvel op en schuin en ... Ik heb mijn zonneklep op. Ik ben blij met die enorme klep. Diep over de ogen en met mijn hoofd naar beneden onderga ik al dit geweld. Een weg terug is er niet meer. De anderen waren hier blijkbaar goed op voorbereid, die kijken rond en gieren en roepen meer, meer. Af en toe is het even een rustig ritje(30 sec). Dan filmen en fotograferen ze. Nou ik niet. Ik durf alleen even voorzichtig onder mijn klep door te kijken naar rechts en naar links en dan....oh daar gaat ie weer. Ogen dicht en ondergaan. Het is net een achtbaan, maar die niet na twee minuten ophoudt maar steeds doorgaat. Ondertussen mijn tas stevig tussen de benen geklemd. Dan staan we ineens stil. Pfff. Uitstappen en foto´s maken. Ik sta te trillen op mijn benen. Maar foto´s worden gemaakt. Dan weer instappen en het ritueel herhaald zich. Dan weer een stop. de borden worden van de wagen gehald en uitgedeeld. Ik pak er ook een aan. De eerste gaat plat erop en vasthouden bij twee riemen. de benen eventueel iets wijd en in het zand laten liggen. Armen goed binnen boord. Daar gaat hij. Steil naar beneden. Ziet er wel gaaf uit. De tweede, de derde en dan ben ik....want lang niet iedereen doet dit... oh...moet ik het dan wel doen? Ik twijfel even, maar dan denk ik alles een keer in je leven doen, vooruit. Ik ga liggen. Arms inside, legs outside a bit and go. Ik krijg een drukker mee over de rand en dan gier ik keihard, Maar zoals ik steeds doe een lange uithaal en dan joehoe! (in het rieten bootje, aan de paraglide, bij het raften, over het richeltje van de berg). Geweldig, met je voeten kan je remmen, en het gaat niet eens zo heel hard. Ach en voor je het weet ben je beneden. Dan wordt er geroepen dat we zelf weer omhoog moeten klimmen. Oh...volgens de gids hoefde dat niet. Nou ja, zit niks anders op, maar dat is zwaar werk en kost tijd. Helaas heb ik niemand mijn fototoestel of video gegeven. We gaan drie keer heeft de gids gezegd. Dus straks dan maar, want dit wil ik nog wel een keer. Nu weer in de buggy. Dat deel vind ik echt niet leuk. Weer een stop. Weer zandborden, vraag ik. Maar het is al te laat. We kijken naar de ondergaande zon. Geen zandborden meer. Nog wel een ruige rit terug. Dat is dus wel heel jammer. Moet toch het volle bedrag betalen, terwijl het slechts een uur was en maar een keer gebord. Bij terugkomst ben ik helemaal wild in mijn hoofd. Het was wel heel heftig!!!!! We zitten in een prachtig hotel met een zwembad. Daar ga ik nu eerst maar even afkoeling zoeken. Vanuit het hotel zie je de zandheuvels, en de anderen hebben de buggy´s wel zien racen in de verte. Bij het hotel ligt ook een meer met rondom allerlei restaurantjes. Ik eet een pizzaatje...heerlijk ... en dus nog een tweede pizza. Er zitten hier allemaal bagpackers. twee hebben de inca trail gelopen. Ik hoor ze helemaal uit. Zorg dat je steeds een stel kleren droogen schoon houdt voor de avondenen de nachten. Overdag niet teveel aan, want je loopt je zo warm en zonodig zo droog. Het is zwaar, maar zij heeft het zonder ooit een trekking te hebben gedaan geklaard. De tweede dag is erg zwaar, zegt iedereen. Dat is het ook, maar doordat je daarzo tegenop ziet valt dat uiteindelijk mee. Zij vond daardoor de eerste dag, waar niemand het over heeft heel zwaar. Daar moet je al pittig stijgen en dalen. Daar moet je je niet op verkijken. Het is echt heel gaaf!!! Ok. Weer wat wijzer. Ik schrijf een paar kaarten. Die zijn nog wel te betalen, maar postzegels zijn belachelijk duur. 5,50 sol = 1,60 Euro p.s. Om 11 uur lig ik in bed. Val meteen in slaap. Ook geen wonder....