Incatrail deel 2, 9 juni

Allereerst jesper bedankt voor je brief,. Heb het net gelezen en dat is erg leuk! Ga over een uurtje of twee Peru verlaten op weg naar Brazilie.
Woensdag 9 juni 2010.
Om zes uur wordt er op de tent getikt. Ik doe de rits open en krijg een kop coca thee in de handen gedrukt. Dat helpt tegen de hoogteverschijnselen, waar ik overigens geen last meer van heb. (wel bij aankomst in Quito in het begin en ook in Coca Canyon). Met mijn nat washandje was ik me een beetje in de tent. Het is te koud om een teiltje te halen, bovendien weet ik niet of die {s morgens ook klaar staat. Nu heb ik netjes weinig bagage mee. Slechts 6 kilo voor de drager(porter), mag 7 tot 8 kilo zijn. En een klein rugtasje op mijn rug. Dat inpakken gaat dan ook lekker snel. Alle bagage moeten we op een kleed zetten. Als wij ontbijten in de tent breken de porters alvast onze tent af. Bij het ontbijt zelfs een omelet. Om half acht gaan we op pad. Het is nog fris. Na 100 meter is dat al over. Steeds omhoog... dus de broekspijpen af. Jas om de middel. Insektenspray en zonnebrand. Dan gaat het echt beginnen. Vijf uur achter elkaar onhoog, vaak steil en met trappen. Na een uur is er een stop bij een eet en drinkstalletje. Daar wachten, zegt Joanna onze gids. Rustig omhoog, ademhaling rustig houden en dan vooral doorgaan, niet tveel stoppen. Gestaag gaan we omhoog. En voor we het weten hebben we de eerste stop bereikt. Het is al wel zweten. Etien en de Slowaken gaan sneller en zijn al in geen velden of wegen meer< te zien. ik wacht op de Amerikanen, die vlak achter me lopen. We nemen een echte pauze, zodat je helemaal weer bijkomt. Drinken o.i.d. is er echter niet. Er zijn maar weinig mensen door de staking en blijklbaar vinden ze het daarom niet de moeite om het kraampje te bemannen. Dat is vooral voor de porters flink balen. Die krijgen er vaak wat te eten. Het volgende deel gaat anderhalf uur duren zegt Joanna. Ok. Al snel ga ik sneller dan de Amerikanen. Amber is totaal ongetraind en klaagt over haar knie{en. Ik pas mijn tel techniek toe. 1000 stappen, 5 minuten stilstaan, 500 stappen 15 minuten zitten. Dit is steeds ruim een half uur samen. Dat drie keer en ik moet bij de tweede stop zijn. Na ruim een uur ben ik er. Wel erg hijgend en moe. Neem nu een uitgebreide pauze. Chocoladereep en drinken. Mijn porter komt me achterop. Hij heeft het zwaar. We delen mijn drinken. Het drinken is hier drie keer zo duur dan normaal. Dan het laatste stuk naar de top. Ruim 4000 meter. Dat gaat 2 uur duren. De Amerikanen zijn nog niet in zicht. Ik tel weer steeds 1000 en dan 5 min pauze en dan 500 en 15 min pauze. Dan ga ik de porter weer voorbij, dan haalt de porter mij weer in. Bij de tweede sessie, hoor ik ineens applaus. Dat betekent dat er mensen de top bereiken, dat betekent dat ik in de buurt ben. Even later hoor ik mijn naam. Ik zie de gids en de andere drie voorgangers staan en zwaaien. Dat geeft moed. Voor de derde keer begin ik mijn sessie. Ik zig zag over het pad. Steeds zoekend naar de minst diepe stappen om mijn knie{en zoveel mogelijk te ontzien. Ik geef mijn bekende kreet. Ik zie Ze nu duidelijk staan. Maar oh wat zijn die laatste 100 meter zwaar!. Nog maar 50 stappen...maar eerst weer uithijgen. Hoera...zwaar bezweet sta ik dan op de top. Te moe om dat moment te filmen. na vijf minuten lukt dat gelukkig alwel weer. Om twaalf uur sta ik op de top. 4 1/2 uur. De gids had vijf gezegd. Daar ben ik dus heel tevreden mee! nu wachten op de Amerikanen. Als we ze in het vizier krijgen gaan we aan moedigen. Na ongeveer een half uur zijn zij er ook. Het is erg koud boven en het waait flink.. Nu dalen we samen af. twee uur steil, met soms diepe stappn naar beneden. Nu pas ik zeker de zigzag stap toe! Afdalen gaat bij mij lastiger. De Amerikanen krijgen vleugels. Ik kom iets later binnen dan zij. Kapot en nat van het zweet, drink ik bekers limonade na elkaar. We vertrokken om half een van de top en we zijn om half twee in het kamp. Al met al een kleine 6 uur gelopen. Dat is niet slecht. Ik mot wel even een half uur zitten voor ik me weer verroer. De route was aan beide kanten bebosd. Dus niet veel mooie uitzichten. We