Puno, deel 1, donderdag 3 juni 2010

DONDERDAG 3 juni

Allereerst bedankt voor jullie reacties. Dat doet altijd goed. Ik ben idd al een stuk weer opgeknapt. Zo´n anti biotica kuur doet wonderen. Heb gisteren zelfs al weer een stuk naar boven gelopen. Mam fijn om te horen(via sms) dat je al weer een beetje kan praten(mag eigenlijk nog niet he!). Zo gauw het kan praten we even over de telefoon, ok? Ik ben erg trots op jouw doorzettingsvermogen en optimisme. Vergeet niet dat ik nog een interview met jou moet doen!!
NB. Gisteren op de terugtocht met de boot heb ik twee vallende sterren gezien en meteen mijn wensen uitgesproken in gedachten. je kan wel raden wat ik heb gewenst. het heeft gewerkt! Maar nu eerst weer mijn belevenissen.

Donderdag 3 juni dus.
Tjonge, jonge....spetterpoep, niet te zuinig... aahhhh... Om de twee minuten. En koorts...37.9...valt mee maar toch. Is het echt wel verstandig mee te gaan? Beneden krijg ik speciale thee, really good for the stomac! The anti biotica will work soon! Met een extra rol wc papier en extra onderbroeken(ha ha) ga ik toch maar mee. Net als gisteren voel ik me na een uur toch alweer een stuk beter. Met een busje naar de haven en daar op de boot. Ga meteen achterop het dek zitten. lekker in de frisse lucht. We varen een half uur en dan zijn we op de drijvende rieten eilanden. De darmen zijn rustig en blijven rustig. We doen een ander deeltje van de drijvende eilanden aan dan gisteren. Onze engelstalige gids vertelt alles over het ontstaan. de eilanden drijven op een meter dik natuurlijk materiaal wat van de bodem van het Titikaka meer komt. Daarop liggen meerdere lagen riet. Daarop de rieten huizen en een uitkijktoren op ieder eilandje. Dat laatste is om met elkaar te contacten. Als je zo´n eilandje opstapt voel je dat het geen vaste grond is. We mogen in de huisjes. En deze keer krijgen we kleren aan die daar gebruikelijk zijn. Een rok en bovenbloes. Wel lachen om al die toeristen zo te zien, met onder de rok uit een lange broek met vaak stevige stappers. De eilanden lagen vroeger veel verder in het meer, anderhalf uur van het vaste land af. Ze zijn nu dichterbij getrokken en gemaakt. Daardoor beter te bereiken voor toeristen een van de belangrijkste inkomsten. En daardoor nu veel meer voorzieningen. Het drijvende eilandje waar wij nu op zitten heeft 6 families. Natuurlijk worden we nu ook weer uitgenodigd om met de mercedes benz te varen. Gisteren moest ik daar 6 sol voor betalen, vandaag is dat 10 Sol..... Het is een grote rieten boot. Echt ongelofelijk knap gemaakt. In het binnenste schijnen vele lege plastic flessen te zitten, zodat het drijfvermogen erg groot is. Het heeft zelfs twee verdiepingen. Er moet wel geroeid worden om vooruit te komen. Dat heb ik gisteren al even geprobeerd, maar dat is nog zwaar werk. Vandaag doet Jan enorm zijn best, en het gaat hem goed af. ik lig lekker lui in een van de omhoogkrullende punten. Op een ander drijvend eilandje gaan we weer van boord. Daar kun je natuurlijk weer je geld kwijt voor souvenirs en voor de inwendige maag. Dus een kop thee voor mij. Darmen rustig houden immers. Nu gaan we weer varen naar Amatalli island.... maar zo heet het niet, maar het is wel zo iets. (ha ha) Het meer Titikaka is het hoogst gelegen bevaarbare meer ter wereld. Het is zout. Een deel behoort aan Bolivia, dit deel behoort aan Peru. Met mijn thermoondergoed is het achter op het dek goed uit te houden. Boven op het dak zitten ze met dikke windjacken. Twee uur lekker varen. Heerlijk. Kan daar geen genoeg van krijgen. Dan komen we aan op ons eiland. We gaan hier een nachtje slapen bij een gastgezin. Volgens de gids primitief, geen electriciteit, geen stromend water, geen toilet in huis en koud. Wijs geworden van de laatste nachtbus(zo vreselijk verkleumd allemaal) heb ik nu alles mee(muts, sjaal, thermoondergoed, extra t-shirt, handschoenen, hoofdband, dikke sokken). De families staan al op ons te wachten...althans de vrouwen van de families. Wij moeten op een bankje gaan zitten. Nu wordt er hevig overlegd hoe ze ons gaan verdelen. Ja hoor, Jan Jonet en ik gaan met Silvia mee. Een alleraardigst, klein lachende vrouw. Onze gids heeft ons vertelt dat we iets mee moeten brengen en vervolgens een lijstje gegeven wat dat moet zijn. Dus wij sjouwen met kilo´s rijst en suiker en onze benodigde bagage achter Silvia aan. Dat gaat langs een leuk paadje.....omhoog. Zeker 15 minuten. Toch trek ik het...dat betekent dat het toch echt nu weer beter gaat. D´r zijn anderen die het zwaarder hebben met deze wandeltocht. Niet leuk voor hen, maar het geeft mij weer moed. Silvia woont in een van klei opgetrokken huis met extra kamers op de verdieping. Een deel van het huis is besmeten. Ze hebben sinds kort een badkamer, prachtig betegeld, een keurige wc pot, een douche. Er hangen zelfs handdoeken en er is wc papier. Dat is een hoop meer dan verwacht. Als ik het toilet bezoek blijkt al gauw dat er geen waterleiding is.... Oh buiten staat een emmer water en daar haal je water uit om het toilet door te spoelen....dan doet de douche het dus ook niet(ha ha) en de wasbak... nee dus. Zal binnenkort wel komen. Ook hier staat de vooruitgang niet stil. Silvia heeft ook een zonnepaneel. En dus is er ja, ja gids...electriciteit. gewoon dag en nacht. Dus ons hoofdlampje en kaarsjes zijn niet nodig. (Later horen we dat anderen geen electriciteit hadden). mazzel dus...of misschien ook weer jammer. De kamer is ok. twee bedden. Eeen is keihard, maar de andere is prima met een behoorlijke hoeveelheid dekens. Dus koud ga ik het vast niet krijgen. In de keuken is Silvia druk bezig met de lunch. Ze praat geen woord Engels en wij nog steeds een poco Spaans. Ze heeft wel een kooktoestel dat met gas kan werken, maar ze kookt op een vuurtje. De soep staat te pruttelen en onder het roeren proberen we toch wat te praten. Ja ze is getrouwd met Mario. ze heeft drie kinderen. Ze toont ons foto´s. En er is een kleinkind(bambino). Dan eten we de gevulde sopa. Daarna rijst, aardappelen en een beetje groente en gebakken kaas. Allemaal goed voor mijn darmen, behalve de kaas dan. De thee wordt getrokken van een takje dat ze buiten heeft geplukt. Speciaal voor de hoogte en goed voor de darmen. Dus drinken Frederika. Om vier uur brengt ze ons naar de Plaza. Onder het lopen is ze garen op een tol aan het draaien. de tol danst over de straat. alle vrouwen doen dat. Sommigen breien een muts onderweg of handschoenen. ze doen allemaal iets. Ja ook hier is een pleintje met bankjes. Vanaf hier gaan we met de gids de berg op wandelen naar een tempel. Ik ga het proberen, maar wel in een rustig tempo. In na anderhalf uur ben ik zowaar boven.,..en niet eens kapot. Zo is ook de Inca trail...alleen dan vier keer dit stuk achter elkaar. Toch krijg ik weer hoop. Boven is het uitzicht geweldig. Wat een diepte. Dan zie ik mensen op rotsen zitten.... dat ziet er spectaculair uit. Dat wil ik ook. De gids brengt me naar een mooie rots. Het kost even moeite voor ik erop zit. dan draai ik me om en aaahhhhh gil ik. Een enorme diepte onder me. De gids lacht. Ik blijf zo zitten met de rug naar de afgrond en af en toe kijk ik even achterom...Het is maar goed dat ik zit. Als de foto´s gemaakt zijn verlaat ik maar gauw mijn plaatsje. Eng...maar het geeft wel veel adrenaline en dat heb ik nodig!! De zonsondergang is vervolgens mooi. Nu nog even naar de tempel achter ons. Daar moet je drie steentjes in de muur stoppen(gemaakt van dikke brokken steen). dan kan je weer een wens doen. Nou ik heb drie steentjes van beneden bij me... en dus mam je wordt weer helemaal de oude! Dan weer dalen. Dit is een stuk eenvoudiger en omdat er geen treden zijn lukt het me zelfs stukjes te joggen. Op het plein wachten we even op Silvia....maar nee het is mario die ons komt halen. Het is nu aardedonker. met het hoofdlampje is het pad gelukkig goed te volgen. Aan de hemel staan echt duizenden sterren...niet te geloven...echt bijzonder. Doordat hier geen straatverlichting is is dit extra duidelijk. Venus is ook duidelijk te zien. Als we terug in ons huisje zijn zien we Silvia alweer druk bezig in de keuken. We krijgen een vergelijkbaar met de lunch diner. Dan is het wachten op de folklore dansen ´s avonds. Wij zeggen jij ook dansen Silvia ..Ja zegt ze. en Mario ja zegt ze. Leuk. si. Wij wachten en ik trek alvast dikke kleren aan. ´t Zal wel koud worden. Nog even naar het toilet...en dan hoor ik Jonet al gillen van het lachen. Dan zie ik wat er aan de hand is. Silvia heeft Jonet aangekleed met de kledij van hier. En nu jij lacht Jan. Een knal oranje wijde lagen rok. Strak vastgebonden rond het middel met banden. Een wit met borduursel bloesje, een omslagdoek. Dan is ook Jan aan de beurt. Eeen mooie poncho en natuurlijk een muts met staartjes. Dus dat is het plan. de toeristen mogen dansen. Zo uitgedost gaan we op pad. Bij de feestzaal, zien we ook de anderen zo aangekleed... althans de meesten. Een bandje maakt wat panfluit muziek. ieder gastgezin trekt nu zijn logees de dansvloer op. Poe...dat is vermoeiend hoor en zo heet...had immers al een extra laag aan en daarover nog weer deze kleren. Het blijft niet bij een dans.... na vier geef ik het op. Dit vinden mijn darmen toch even iets teveel van het goede. de krampen keren in alle hevigheid terug. na de groepsfoto gaan we snel naar huis. Wat ben ik blij dat wij een normaal toilet hebben. De anderen moesten een eindje buiten het huis naar een hokje. de krampen zijn dan snel weer over. Ik slaap vervolgens best goed.